Scotinoecus
| Scotinoecus | |
| Simon, 1892 | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Podtyp | |
| Gromada | |
| Rząd | |
| Infrarząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj |
Scotinoecus |
| Typ nomenklatoryczny | |
|
Hexathele cinereopilosa Simon, 1889 | |
Scotinoecus – rodzaj pająków z infrarzędu ptaszników i rodziny Hexathelidae. Obejmuje cztery opisane gatunki. Występują na południu Ameryki Południowej.
Morfologia
[edytuj | edytuj kod]Pająki osiągające w przypadku samic od 10,5 do 14,4 mm długości ciała[1]. Karapaks samic ma część głowową wydłużoną i delikatnie wysklepioną. Warga dolna jest szersza niż dłuższa[2]. Liczba kuspuli na wardze i szczękach jest znacznie większa niż u Mediothele, na tej pierwszej dochodząc do 90, a na tych drugich do stu[1][2]. Odnóża mają na stopach trichobotria mniej liczne niż na nadstopiach i goleniach, rozmieszczone w pojedynczym, prostym szeregu[2]. Górne pazurki stóp uzbrojone są w zęby liczniejsze i dłuższe niż u Mediothele[1]. U samca goleń pierwszej pary ma na spodzie pojedynczą apofizę (ostrogę) z przyległym kolcem[2]. Występują trzy pary kądziołków przędnych; przednio-boczne są dwuczłonowe i nie dłuższe niż tylno-środkowe. Kądziołki tylno-boczne są dłuższe niż u Mediothele i mają więcej gruczołów przędnych, od 30 do 50 na każdym członie[1]. Genitalia samicy zawierają dwie spermateki, obie wyraźnie dwupłatowe, czasem wręcz rozbite na cztery zbiorniki[1][2].
Ekologia i występowanie
[edytuj | edytuj kod]Pająki te zasiedlają lasy. Większość buduje płachtowate sieci łowne, przypominające te u Ischnothele, ale S. fasciatus żyje w norkach, przy których nie znaleziono takich sieci[1].
Rodzaj neotropikalny, ograniczony do południa Ameryki Południowej. Trzy gatunki są endemitami Chile, czwarty poza tym krajem znany jest jeszcze z najbardziej południowej prowincji Argentyny[1][3].
Taksonomia i ewolucja
[edytuj | edytuj kod]Kladogram Hexathelidae wg Hedina i innych (2018)[4]
|
Takson ten wprowadził w 1892 roku Eugène Simon. Gatunkiem typowym została opisana w 1889 roku przez tegoż autora Hexathele cinereopilosa[5][3]. Drugi gatunek rodzaju opisał w 1901 roku Hugo Albert Tullgren[6], a kolejne dwa w 2012 roku Duniesky Ríos-Tamayo i Pablo Goloboff[1].
W sumie do rodzaju należą cztery opisane gatunki[3]:
- Scotinoecus cinereopilosus (Simon, 1889)
- Scotinoecus fasciatus Tullgren, 1901
- Scotinoecus major Ríos-Tamayo et Goloboff, 2012
- Scotinoecus ruiles Ríos-Tamayo et Goloboff, 2012.
Wyniki filogenetycznych analiz molekularnych Marshala Hedina i innych z 2018 roku wskazują na zajmowanie przez Scotinoecus pozycji siostrzanej dla kladu tworzonego przez wszystkie pozostałe rodzaje Hexathelidae z wyjątkiem bazalnego rodzaju Mediothele[4]. Z kolei Ríos-Tamayo i Goloboff w 2012 roku zwrócili uwagę, że Scotinoecus wyróżnia się przede wszystkim brakiem synapomorfii Mediothele i w związku z tym może się okazać niemonofiletyczny, z niektórymi gatunkami bliższymi Mediothele niż innym przedstawicielom Scotinoecus[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i D. Ríos-Tamayo, P.A. Goloboff. New species of Chilean Hexathelidae (Araneae, Mygalomorphae). „Zootaxa”. 3422, s. 32-51, 2012. DOI: 10.11646/zootaxa.3422.1.2.
- ↑ a b c d e Robert J. Raven. Systematics of the spider subfamily Hexathelinae (Dipluridae: Mygalomorphae: Arachnida). „Australian Journal of Zoology. Supplementary Series”. 65, s. 1-75, 1978. DOI: 10.1071/AJZS065.
- ↑ a b c Family: Hexathelidae Simon, 1892. [w:] World Spider Catalog [on-line]. [dostęp 2025-03-27].
- ↑ a b Marshal Hedin, Shahan Derkarabetian, Martín J. Ramírez, Cor Vink, Jason E. Bond. Phylogenomic reclassification of the world’s most venomous spiders (Mygalomorphae, Atracinae), with implications for venom evolution. „Scientific Reports”. 8 (1636), s. 1-7, 2018. DOI: 10.1038/s41598-018-19946-2.
- ↑ Eugene Simon: Histoire naturelle des araignées. Deuxième édition, tome premier. Paris: Roret, 1892, s. 188.
- ↑ A. Tullgren, Contribution to the knowledge of the spider fauna of the Magellan Territories. In: Svenska Expeditionen till Magellansländerna. Wissenschafltiche Ergebnisse der schwedischen Expedition nach den Magellansländern 1895–1897 unter Leitung von Otto Nordenskjöld. Band II: Zoologie, Heft 10, Stockholm: Norstedt & Söner, 1901, s. 181-260.