Przewaga powietrzna
Przewaga powietrzna – dominacja sił powietrznych jednej ze stron konfliktu nad siłami powietrznymi drugiej.
Charakterystyka
[edytuj | edytuj kod]Pojęcie panowania w powietrzu (przewagi powietrznej) wprowadzono do sztuki wojennej w okresie I wojny światowej. Wtedy to walczące strony dążyły do zapewnienia własnemu lotnictwu rozpoznawczemu i bombowemu warunków wykonywania zadań i jednocześnie zabezpieczenia własnych wojsk przed działaniem lotnictwa strony przeciwnej. Do tego celu wykorzystywano własne lotnictwo myśliwskie. Kiedy walki powietrzne stały sie niewystarczającym sposobem uzyskania przewagi, zaczęto stosować uderzenia na samoloty stacjonujące na lotniskach. Podczas II wojny światowej znaczenie tej metody coraz bardziej wzrastało, a do walki o przewagę w powietrzu włączone zostało również lotnictwo strategiczne niszczące między innymi przemysł lotniczy i ośrodki szkolenia personelu latającego[1].
Przewaga powietrzna jest definiowana w słowniku NATO jako „taki poziom dominacji w bitwie powietrznej jednej ze stron nad drugą, iż umożliwia przeprowadzenie operacji na lądzie, morzu i przez siły powietrzne w danym czasie i miejscu bez wyraźnej ingerencji ze strony przeciwnika”.
Uzyskanie i utrzymania panowania w powietrzu jest jednym z najważniejszych zadań sił powietrznych. Stwarza ono możliwość wykonywania zadań przez inne rodzaje wojsk. Obejmuje ono rozbicie ugrupowania lotnictwa przeciwnika, jego urządzeń i środków zabezpieczenia, niszczenie obiektów przemysłu lotniczego, ośrodków szkolenia. W zależności od rozmachu walka o panowanie w powietrzu może mieć charakter strategiczny, operacyjny lub taktyczny[2][a].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Strategiczne panowanie w powietrzu jest uzyskiwane na teatrze działań wojennych i utrzymywane bez przerwy w okresie trwania wojny lub kampanii; operacyjne panowanie w powietrzu (ogólna przewaga) jest utrzymywane w czasie trwania operacji; taktyczne panowanie w powietrzu (lokalna przewaga) uzyskiwane jest na krótko i w ograniczonym rejonie[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b MEW 1970 ↓, s. 563.
- ↑ Laprus (red.) 1979 ↓, s. 294.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Marian Laprus (red.): Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979. ISBN 83-11-06229-3.
- Józef Urbanowicz (red.): Mała encyklopedia wojskowa (K–Q). T. II. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1970.